Nou, hier zaten we dan hoor, in Gambia van alle plekken. Marta had me maanden geleden al gek gemaakt met het idee, en nu stond ik met m’n blote voeten in dat warme zand. Serieus, het voelde alsof we dertig jaar jonger waren, alsof we een tweede jeugd aan het beleven waren. En eerlijk? Dat had ik nodig. De zon scheen, de lucht was helder, en ik dacht bij mezelf: “Waarom hebben we dit niet eerder gedaan?”
Marta, altijd al de wildere van ons twee, had haar koffers al ingepakt voordat ik überhaupt een bikini kon vinden die nog paste. Ze stond te popelen om weg te gaan. En ik? Ik was vooral benieuwd wat deze trip voor ons zou betekenen. Niet zomaar een vakantie, nee, dit was ons moment om uit de sleur te ontsnappen.
Elke dag op het strand voelde als een droom. Het zand tussen onze tenen, de zon die op onze huid brandde (smeerde ik me überhaupt wel genoeg in?), en die oceaan… Man, die zee was net een soundtrack, alsof die golven ons verhaal vertelden. We lachten, we praatten, en voor het eerst in tijden voelde ik me gewoon… vrij.
Maar de avonden, die waren pas écht magisch. De zon ging onder en de lucht was iedere keer een schilderij van roze, oranje en paars. Op een avond zaten we in zo’n gezellige strandbar met van die leuke lampjes overal, en je raadt het al: Marta was los. Ze danste zoals ze dat jaren geleden deed, zonder zorgen, zonder schaamte. Ik stond erbij met een drankje en keek naar haar. Ze straalde echt, man, ik kon het niet helpen om blij voor haar te zijn.
En toen zag ik het gebeuren: Marta’s oog viel op een jongen. Een lokale jongen, charmant, met zo’n brede glimlach waar je gewoon niet omheen kunt. En ja hoor, voor ik het wist, stonden ze samen te dansen alsof niemand keek. De muziek, die Afrikaanse beats gemixt met wat moderne vibes, gaf ons allemaal dat gevoel van vrijheid. Ze flirtten wat, en ik dacht: “Nou, laat haar lekker genieten.”
Ondertussen zat ik aan de bar, nipte van mijn drankje en genoot van het hele tafereel. Marta had dit nodig, en ik ook. We waren hier niet alleen voor de zon en het strand, maar voor een nieuwe start, een avontuur. En ik zag hoe ze opbloeide, net als die sterren boven ons.
Op een gegeven moment kwam die jongen naar Marta toe en vroeg haar of ze een wandeling langs de zee wilden maken. Ik bedoel, je kunt het bijna niet romantischer krijgen, toch? Ze gingen en ik bleef achter met een glimlach op mijn gezicht. Het was hun moment, en ik was blij dat ik er getuige van mocht zijn.
En zo, terwijl de nacht verder ging en het feest doorging, voelde ik dat deze reis precies was wat we nodig hadden. We ontdekten niet alleen Gambia en zijn prachtige cultuur, maar ook onszelf. We herinnerden ons wat het betekent om te leven, echt te leven, en te genieten van elk moment